لحظه‏ی دیدار

 

 

1-ادعای اسلام کردن و به ظواهر پرداختن کافی نیست. در دوره صفویه با نفوذ علماء صفویه که معمولا از علماء شیعه بودند تقریبا امور مملکت داری دربار به اسلام نزدیکتر شده بود. یکی از این امور معماری مساجد و بناها و اماراتی ست که مسلمانان  در طی روز با آن سرو کار داشتند. این مهم از آنجا که زاویه بصری افراد را پر می کرد ، در روحیه آنها نیز تاثیر بسزایی داشت.

2-نماد های عرفانی و اسلامی که در ساخت و نمای پل ها و مساجد و امارات  حکومتی به کارمی برد تاثیر ناخداگاهی بر روحیه افراد و به تبع جامعه داشت. از این رو آمار جرم و جنایت و بیماری های روانی و دغدغه های ذهنی افراد کم بود. افراد  ساده تر زندگی می کردند اما با کیفیتی بالاتر . البته نیاید معنای کیفیت را با معنای مدرن آن که ریشه در کمیت امکانات تکنولوژیک دارد اشتباه کرد.

3-اما امروز در حکومت اسلامی ایران تنها چیزی که به آن توجه نمی شود این جنبه اجتماعی معماری بناهاست. ساختمان های مدرن و نامانوس با بصر و دید مخاطبان از زمین برافراشته اند و پل های آهنین و بی نقش خیابان ها را به هم متصل کرده اند. این بناها گرچه مزیت هایی دارند اما مضرات زیادی دارند از جمله ایجاد استرس و دغدغه های ذهنی در مخاطب.

4-پیشینه فرهنگی مخاطبان با سیطره کمیت دنیای مدرن و دل مشغولی های تکنولوژیک نه تنها موجب بیماری های روانی و کوتاهی امر می شود بلکه افزایش جرم و جنایت را در طی فرایندی غیر پیچیده دارد که در این جا مجال پرداخت آن نیست .

5-باتوجه به بیگانه بودن بناها و معماری ساختمان ها ی امروز(حتی مساجد و بناهای مذهبی) در کنار مظاهر دیگر دنیای مدرن، ایجاد فرهنگی کاملا اسلامی و ایرانی تقریبا غیر ممکن است و تلاش در این جهت آب در هاون کوفتن است.

6- عقل نیز حکم به غیر قابل جمع شدن متضادین می کند. یکی بنا های نامانوس با دید و دل و فرهنگ مخاطبین (به همراه ورود فرهنگ غرب در کنار ورود تکنولوی آن )و از طرفی آموزه های دینی و عرفانی مطابق با منش دیرینه مردم این سرزمین.